O książce: 2015 / "- Nie chcesz mi nic powiedzieć? Może potrzebujesz pomocy? Potrzebna była pomoc i Gusta opowiedziała o pudełku. – Czy to naprawdę takie niebezpieczne? Rozumiała, że ​​tata pyta jeszcze raz, tak dla porządku. Tak naprawdę sam już wszystko zrozumiał i teraz szuka rozwiązania. „Nie wiem” – Gustę naprawdę ogarnęły wątpliwości. - To nie jest granat; sam nie eksploduje. Ale pokusa jest zbyt wielka dla nieuprzejmej osoby. A podczas wojny ludzie często nie są mili. – Więc co się tam kryje? Pieniądze, a może jakaś biżuteria?…” Obecnie: „...wyleciała w powietrze i opadła na podłogę jak srebrna ryba, strącona nożem Alexa. To prawda, że ​​\u200b\u200bsam facet, straciwszy równowagę, upadł z rykiem na podłogę, zakrywając się straszliwą bronią. A bandyta – teraz nie było już żadnych wątpliwości – zamachnął się nogą na mężczyznę leżącego w ciężkim bucie roboczym. Trzeba było coś pilnie zrobić! I chwytając pierwszą rzecz, która przyszła jej do głowy, rzuciła się do walki. Blond Walkiria, uzbrojona w patelnię, która przyszła mu do ręki, prawdopodobnie wyglądała bardzo wojowniczo. Jednak Ewa nie miała czasu na piękno. Uderzywszy patelnią jednego z napastników w plecy, dziewczyna szybko zorientowała się, że uderzanie go dnem jest nieskuteczne. A drugi został uderzony tyłkiem w żebra. Westchnął, pochylił się i przynajmniej na chwilę został zneutralizowany. Jednak było ich jeszcze dwóch…»